مریم وبلاگ

 

گاهی تعداد طرح ها و نقوش بکار رفته در این پارچه به 14 طرح می رسد نظیر نقش مردان سوار کار و یا زنان گل به دست و در حال صحبت همچنین در شهر تانجور توسط نخ های طلا نوعی ساری بسیار مرغوب تولید می شود که (مورانگیزی )یا الهه بافندگی نام دارد این نوع پارچه با الیاف ابریشم و نخ پنبه ایی نازک برای لباس تهیه می شود ودر برخی نقاط مانند ( ونکا تا گیری )توسط الیاف پنبه نوعی پارچه ساری تولید می شود که به لحاظ ظرافت با پارچه ساری ابریشمی قابل مقایسه است در ایالت گجرات نوعی پارچه ساری به نام ( پاتولا )بافته می شود که سابقه ان به قرن 7 م می رسد برخی از مهمترین مراکز تولید این محصول شامل : بنارس – احمد آباد – اوریسا – کرالا – مانی پور – گادوار – وانا پارتی است .

1-  شال بافی : این رشته به طور عمده در کشمیر رواج دارد و از ظریف ترین و لطیف ترین محصول پشمی جهان است شال های ان بر دو نوع است که شاتوش و پشمینه گویند روش بافت آن بر دو گونه است :

شیوه اول –به آن کانیکار گویند که نقوش روی دستگاه پیاده می شود

شیوه دوم –به آن آملیکار گویند که پس از بافت به صورت ساده روی آن را با نقوش گوناگون رودوزی می کنند .

 

1-  بافت پارچه های پنبه ایی :این نوع پارچه با شرایط اقلیمی بای نیازهای گوناگون مصرف متداول دارد در ایالت آسام پنبه ماده اصلی تهیه لباس است و انواع منسوجات و مفروش با تاکید بر زیبایی آن بافته می شود و در میان قبایل برهمایی آسام این حرفه مقدس است به این علت علاوه بر بافت پارچه های پنبه ایی قبایل کوه نشین آسام در بافت پارچه های متنوع ساری و شال با استفاده از مواد اولیه محلی مهارت بسیاری دارند علاوه بر آسام ایالت بنگال هم در بافت این نوع شهرت دارد در بنگال انواع رودوزی به عنوان کار تکمیلی روی پارچه های بافته شده انجام می گیرد و به صورت پرده و پشه بند با تزئینات زیاد استفاده می شود در ایالات بیهار – اوریسا – اوتار پرادش – مدرس بافت پارچه های پنبه ایی برای رفع نیازهای مصرفی متداول است .

2-  رنگرزی با روش گره زدن: tie and dye (ikat)   که ساده ترین روش برای ایجاد طرح و نقش روی انواع رومیزی پرده و روتختی و ساری است یعنی بخش هایی از کلاف را قبل از بافت توسط دستگاه و یا بخش هایی از پارچه سفید با فته شده را گره می زنند و فاصله گره ها را در رنگ فرو می برند سپس بخش های موجود میان فواصل گره ا رنگ را جذب می کنند و به صورت خطوط زیگزاک به بخش های اطراف گره ها نفوذ می کند این کار توسط الوان متفاوت در فواصل دو گره انجام می شود و پس از باز کردن حالت رنگین کمال را در سطح پارچه ایجاد می کند ( این روش در یزد روی پارچه های ابریشم طبیعی و مصنوعی انجام می گیرد که به آن دارایی گویند )روش فوق در طراحی هند و چین و اندونزی متداول است و برا ی انتقال نقوش در هر منطقه تفاوتهایی با سایر نقاط دیده می شود که ناشی از سنت گذشته است یعنی ابتدا طرح را روی کاغذ ترسیم می کنند و محل آنن را سوراخ نموده تا همان نقاط رنگین شوند .

       مهد اصل این هنر دستی ایالت راجستان است که به آن ( بندنه )bandana    گویند که به    زبان سانسکریت گره زدن یا بستن است اگر یک رنگ باشد به آن اکبندی ekbandi   و اگر 4 رنگ باشد چربندی charbandi   و اگر 7 رنگ باشد ستبندی satbandi  گویند .

 مراکز عمده این هنر شهرهای جیپور – جودپور – سیلار – لادنو – سوجانگار – است .

 

7-ملیله سازی و ساخت زیور آلات : این هنر به صورت ساخت اشیا مختلف تزئینی توسط مفتول های قابل انعطاف طلا و نقره است که در ایالت آسام با طرح ها و نقوش استثنایی متداول است در اریسا مهارت بالایی در ساخت زیور آلات ملیله دارند و حتی آثار آنها به سوئیس – نروژ- سوئد – دانمارک هم صادر می شود در ایالت بیهار طرح های خاص با اندازه های بزرگ متداول است و در جنوب هند ساخت ملیله طلا و نقره همراه با سنگهای قدیمی ساخته می شود در مناطق مرکزی بنگال – ماهاراشترا – گجرات سنت قدیمی این مردم در ساخت زیور آلات منطقه ایی مشهود است و شهرهای احمد آباد - - سورات جایگاه خاصی دارند تندیس های کوچکی از غار آجانتا کشف شده که نشان از هنر زرگری هندیان دارد .

حمایت های حاکمان مغول از این هنر بتعث رواج ان شد سبک اصلی که در این دوره رواج داشت امروزه در دهلی – آگرا –ماتورا – لاکنو – بنارس – مشاهده می شود و مهارت صنعتگران هندی در استفاده از سنگهای نفیس درون زیور آلات طلا و نقره به نحوی که زیباترین حالت را القا می کنند و تلفیق مینا کاری با طلا سازی و کاربرد یشم در جواهر سازی تحسین بر انگیز است ایالت کشمیر یکی از مراکز اصلی جواهر سازی هند است که به دلیل تشویق سران حکومت دوره گورکانی در نقطه اوج قرار دارد و اشیای زیبایی به صورت گردنبند – انگشتر – گوشواره توسط طلای ناب و نگین های گرانبها تولید می شود .

ادامه دارد...