مریم وبلاگ

زیور آلات سنتی اهواز خوزستان

صائبیان مندایی اهواز در خوزستان  اقوام آرامی زبان هستند که 2 هزار سال پیش متاثر از تعالیم حضرت یحیی ع به شغل زرگری مشغولند ساخت زیور آلات منسوب به مینایی در ایران اختصاص به آنها دارد و نقوش بکار رفته در آن منحصر بفرد است این اقلیت در منطقه خوزستان زندگی می کنند و ابتدا در سرزمین مادری خود یعنی فلسطین بودند که در زمان اشکانی ها به ایران هجرت کردند دین و جغرافیا دو عامل مهم در ادامه زندگی و مهاجرت این قوم غیر آریایی است طلا سازی صائبین مندایی با نوعی مینا کاری برنگ سیاه همراه است و نقوش آن تماما بر گرفته از الهامات محیطی مانند نخل – رود – قایق – کشتی – شتر – چادر شبانی – آهو – گنبد و ایوان است ساخت طلای صبی در دنیا بی نظیر و خاص این قوم میباشد و تمام مراحل ساخت آن توسط دست انجام می گیرد طلای 18 عیار برای مینای آن شکننده است در نتیجه از طلای 22 عیار استفاده می کنند مینای استفاده شده برای جواهر مندایی سیاه رنگ و شامل ترکیبی از نقره و مس و گوگرد است که در اثر حرارت ذوب شده و بشکل لعاب میشود این نوع مینا کاری در انواع دستبند – گوشوارخ – سینه ریز – انگشتر ساخته میشود .

 بخشی از ساکنین مهاجر استان خوزستان اعراب هستند که در گذشته در بین اقوام بومی خوزستان زندگی می کردند و این اقوام به غیر از ساکنین اصلی این استان یعنی شوشتری ها - بختیاری ها - شوشی ها - دزفول  که هر کدام می توانند در ساخت زیور آلات خود دارای مهارتی باشند از نوع خاصی زیور آلات استفاده می کنند که به نام زیور اعراب مشهور است و بیشتر زنان سنتی و بومی از ان استفاده می کنند

از آنجا که بیشتر طلا سازان خوزستان جزو صائبین هستند و انها بواسطه ارتباط نزدیک نژادی خود با اقوام عرب زبان ساکن خوزستان در ساخت و ساز زیور آلات زنان عرب دخالت مستقیم دارند به بخشی از معرفی نمونه تزئینات لباس و تن زنان عرب خوزستان می پردازیم که تماما توسط صائبین ساخته شده اند ضمنا بنا به آشنایی صائبین با زبان عربی بیشتر این اشیای هنری و تزئینی به زبان عربی نامگذاری شده اند که بشرح زیر است [1].

زن عرب برای آرایش و زیبایی از قابلیت های طبیعی جسم خود به نحو مناسبی استفاده می کند. وی گوش، بینی، گردن، دست و پای خود را به انواع حلقه ها و گوشواره های زیبا مزین می کند. دمورگان که در عهد مظفرالدین شاه از قبایل عرب خوزستان دیدن کرده است درباره آرایش زنان عرب چنین می نویسد: «زن ها که اکثراً جامه  هاشان سرخ رنگ بود، با حلقه های نقره، دست ها و مچ پاها و گوش ها و حتی بینی خود را زینت کرده بودند...».