مریم وبلاگ

 قسمت هفتم-

هنرمند چینی در چنین تصویر سازی باید ذهن را از تمایزات دور کند و بین کل و اجزای ان ارتباط جوهری ایجاد کرده و نوعی وحدت را بوجود اورد در این میان کل و جزء از یک جوهرند و نیروی سحر آمیز جوهری جایگزین تفاوت ذاتی جزء وکل می شود و از این رو است که نقاش چینی کوهها را مانند درخت و درخت را مانند آتش و آب را مانند ابر نقـــاشی می کند و سعی دارد تا با هماهنگی در راه رسیدن به وحدت باشد [1].

تائو نه انجامی دارد و نه آغازی و در اندیشه چینی زمان مفهومی ساخته ذهن انسان است زیرا زمان در حال رفت و آمد است و هر لحظه آغازی برای شدن است که بر اساس اصل همزیستی قطبهای یین و یانگ انسانها و کل طبیعت رادر تغییر و حرکت قرار می دهد پس فضا و زمان به هم وابسته می شوند و با اعتقاد به ارتباط بین زمان و فضا و نفوذ هر دو به هم بینش شرق را بر مبنای پویایی قرار می دهد این خصوصیت در فرم های سیال چینی مشاهده میشود بطوری که هنرمند چینی این حرکت و تغییر و عدم ثبات طبیعت را با فرم های سیال نقاشی های طبیعت نشان می دهددید نزدیک در نقاشی چینی نتیجه نگرش عمیق نقاش چینی به طبیعت و نشان دهنده عشق و علاقه او به ظرافت و زیبایی های طبیعت است و ضربه های پر شتاب قلم مو و مرکب بر تابلو ادامه ریاضت و نگاه هوشیارانه هنرمند چینی است نقاش از حشرات و پرندگان و گیاهان بر خلاف نوع دیگر ترسیم می کند زیرا هدف او ستایش روح طبیعت است برای نقاش چینی کوه به منزله یانگ و دره نمایانگر یین است و آب انسان کاملی است که می خواهد با تائو هماهنگ شود آب به تائو شبیه است چون بستر آب راه آب را تعیین می کند و آب به شکل عنصری منفعل از بستر خود پیروی می نماید همانگونه که بستر آب همواره پست تر می شود عملکرد آب اخلاقی است چرا که به هستی گرایش دارد و حیات بخش و فروتن است تائو نیکی می کند و آب را روان می سازد از آسمان باران می بارد و از کوهساران به زمین جاری می گردد و رو به سوی کمترین دارد تا بیشترین سود را برساند این عملــکرد ( وو- وی ) است آب یعنی تائو یعنی آرام و جاری یعنی زلالی.

 پیروان تائو آب را پدیده طبیعی دانسته که به تائو شباهت دارد زیرا آب به آرامی همه چیز را با خود می برد و امواج آن در خاموشی همه چیز را می شوید آبشار و صخره و کوهساران در فلسفه چینی بر هماهنگی و به عنوان نمادی از همزیستی صلح امیز یین و یانگ در طبیعت تاکید دارد[2].